Onze Camino...
Onze Camino…
In een vorige blog hadden wij het al over de vergelijking tussen ‘wandelcoaching’ en een ‘pelgrimstocht’. Deze keer willen wij persoonlijker worden en jullie onze ervaring over onze ‘Camino’ delen…
Net zoals de Islamieten hebben wij Westerlingen een lange traditie van pelgrimstochten. Voor de moslims is de pelgrimstocht naar Mekka, de ‘Hadj’, één van de ‘vijf zuilen van de Islam’ (of de vijf meest fundamentele religieuze verplichtingen van elke Moslim onder de heilige wetten van de Islam). In het Christendom zijn de twee meest bekende pelgrimstochten, enerzijds ‘EL Camino’ of het ‘Sint-Jacobspad’ (de verzamelnaam van meerdere pelgrimsroutes die leiden naar Santiago de Compostella in Galicië – het meest noordwestelijke punt van Spanje) en anderzijds de ‘Sint Franciscus route’ of ‘Camino di Francesco’, deze Toscaanse weg leidt naar Rome en eindigt in het Vaticaan. Mensen van onze leeftijd en streek herinneren zich wellicht nog de bedevaarten in mei, ingericht door school en/of parochie naar Maria-oorden als Dadizele, Kerselare of Halle….
Wijzelf hebben ons deze zomer toegespitst op de vijfdaagse pelgrimstocht ‘Camino de la Cruz de Caravaca’. Caravaca de la Cruz is al 800 jaar lang één van de belangrijkste pelgrimsoorden van Spanje en sinds 1998 zelfs de vijfde heilige plaats in het Christendom. Hier wordt een Oriëntaals dubbel kruis vereerd dat in 1231 op miraculeuze wijze (gedragen door twee engelen) verscheen op het altaar van de toenmalige kerk waardoor de lokale Moorse heerser zich direct bekeerde. Daarnaast ligt er een splinter van de ‘Lignum Crucis’ waaraan Jezus Christus stierf. Een aantal jaren geleden bezocht Paus Johannes Paulus II Caravaca de la Cruz en verleende hij de plaats het ‘Jubileo In Perpetuum’. Dit is ook één van de hoofdredenen waarom veel pelgrims en sportievelingen deze tocht met de fiets doen. Wijzelf hebben de ‘Camino de la Cruz de Caravaca’ te voet gedaan.
Waarom zoveel gelovigen en niet-gelovigen een pelgrimstocht maken (hetzij naar Mekka, Santiago de Compostella of het Vaticaan) weten wij niet… wij kunnen jullie wel vertellen waarom wij deze tocht ondernomen hebben.… Wij hebben al veel afscheid moeten nemen van kennissen, vrienden en familieleden waar wij jammer genoeg door allerlei omstandigheden geen persoonlijk afscheid konden nemen. Beiden ervaren dit als een groot gemis en hebben het erg moeilijk om dit abrupte einde van een relatie te aanvaarden en een plaats te geven. Dit is zeker en vast één van de grote redenen waarom wij deze tocht hebben gedaan. Daarnaast zijn wij beiden geen grote sportievelingen maar wel doorbijters die houden van een pittige uitdaging… 21 km – 27 km – 35 km stappen schrikt ons niet af. Ook al moeten wij toegeven dat wij het iedere etappe lastig hebben gehad met de laatste 5 km. De voorbije moeilijke en eenzame Corona-periode heeft ons beiden ook laten beseffen dat wij er alleen voor staan… Wij hebben geen kinderen en zijn beiden onze ouders verloren. Dit maakt dat wij ons sterk bewust geworden zijn van het feit dat wij in het nu moeten leven en de zaken die ons hebben getekend op één of andere manier achter ons moeten laten… We leven immers maar één keer en ook al geloven wij misschien wel in een hiernamaals, we moeten van ieder moment genieten. We zijn beiden echte ‘lovejunks’ en ‘positivo’s’ die het maximum willen halen uit het mooie leven ondanks alle pijnen.
Als koppel hebben wij veel gehad aan deze tocht. We zijn op één of andere manier geheeld en dichter bij elkaar gekomen… Ook al zijn er bepaalde issues nog steeds onuitgesproken…
Indien jullie de fysieke kracht, de moed en een waardevolle ‘buddy’ of ‘compagnon de route’ hebben, raden wij jullie ten sterkste aan om een dergelijke pelgrimstocht of bedevaart te doen.
Katrien & Tom