Tot aan het einde van de wereld – en verder: onze Camino naar Finisterre
Tot aan het einde van de wereld – en verder: onze Camino naar Finisterre
Soms moet je letterlijk stappen zetten om innerlijk tot stilstand te komen. Dat is wat wij opnieuw ervaren hebben tijdens onze Camino naar Finisterre – een tocht die we als koppel ondernamen, vertrekkend vanuit Santiago de Compostela, en eindigend aan de ruige kustlijn van Muxía, waar de oceaan het laatste woord lijkt te hebben.
Deze tocht – in stilte, in gesprek, in verbondenheid – was geen toeristisch uitje, maar een diepgaand reflectiemoment. Een moment van uitzoomen. Van herbronnen. Van terugkijken op wat is geweest en vooruitblikken op wat zich aandient.
De weg na de weg
Waar de meeste pelgrims hun tocht beëindigen in Santiago, begon voor ons daar juist een nieuwe fase. We wilden verder stappen – naar Finisterre, het symbolische "einde van de wereld", waar vroeger de aarde ophield en de zee begon. Een plek die uitnodigt tot loslaten, afronden en opnieuw beginnen.
Elke stap richting de kust bracht niet alleen fysiek beweging, maar ook ruimte in ons hoofd en hart. Ruimte om stil te zijn. Ruimte om te praten – over ons leven, ons werk, onze passies, onze grenzen. Over wat we willen vasthouden, en wat we willen achterlaten.
Reflectie als koppel én professional
Voor ons als koppel was deze tocht een waardevolle her-verbinding. Tijd zonder afleiding, zonder agenda. Alleen wij tweeën, de natuur en de weg. Maar ook als professionals – als hulpverleners, coach, HR-adviseur en assessor – was dit een bron van inspiratie. Want hoe vaak nodigen wij anderen uit tot zelfreflectie, zonder onszelf diezelfde ruimte te gunnen?
De Camino confronteert, vertraagt en maakt scherp. Net zoals wij onze cliënten begeleiden in transitie- of groeiprocessen, mochten wij zelf ervaren hoe krachtig het is om gewoon “te zijn”, te luisteren naar wat er zich onderweg aandient, zonder iets te forceren.
Wat blijft er hangen?
- Dat vertragen geen tijdverlies is, maar verdieping brengt.
- Dat stilte meer zegt dan duizend gesprekken.
- Dat stappen zetten – letterlijk én figuurlijk – helend werkt.
- En dat we als mens, partner en professional groeien als we af en toe de controle loslaten.
Tot slot
Onze Camino Finisterre was geen ontsnapping uit het dagelijkse leven, maar een terugkeer naar de essentie. Het heeft ons als koppel versterkt en als mens verdiept. En het herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om ruimte te maken voor stilte, verbinding en reflectie – bij onszelf én bij de mensen die we professioneel begeleiden.
Voor wie op een kruispunt staat, of gewoon even ademruimte zoekt: de weg ligt er al. Je hoeft hem alleen nog maar te gaan.